Το μέλλον μέσα από την εικονική πραγματικότητα
Η εικονική πραγματικότητα δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Είναι μια τεχνολογία που θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον εαυτό μας, γράφει ο Jack Orlik.
«Στο μέλλον», έγραψε Jaron Lanier το 2010 στο βιβλίο του You are not a gadget, «θεωρώ ότι τα παιδιά θα μετατραπούν σε μόρια και τρίγωνα, προκειμένου να μάθουν για τον εαυτό τους … περιμένω το morphing θα γίνει τόσο σημαντικό στα ραντεβού όσο και τα φιλιά».
Ο αυτοαποκαλούμενος φιλόσοφος του ψηφιακού κόσμου αναφερόταν σε μια ανακάλυψη που είχε κάνει ως ερευνητής στην πρώτη γραμμή της εικονικής πραγματικότητας στη δεκαετία του 1980 – διαπιστώνοντας ότι ο ίδιος και η ομάδα του, με τη χρήση ακουστικών εικονικής πραγματικότητας θα μπορούσαν εύκολα να παρακινηθούν να κατοικήσουν σε διάφορα περίεργα σώματα, όπως αυτά ενός αστακού με έξι πόδια.
Όπως σημειώνει ο Cyrus Nemati σε ένα κομμάτι που δημοσιεύτηκε στον Independent την περασμένη εβδομάδα, οι νόμοι της φυσικής δεν χρειάζεται να εφαρμόζονται όταν κινείσαι σε ένα εικονικό περιβάλλον. Μπορείς να πετάξεις σαν τον Superman. Μπορείς να εξερευνήσεις το διάστημα χωρίς οξυγόνο. Μπορείς να καβαλήσεις ένα μυρμήγκι, «κατά προτίμηση φορώντας ένα περίζωμα και κρατώντας ένα τσεκούρι». Με hardware όπως το Kickstarter του Oculus Rift να φτάνει στο ευρύ κοινό, δεν θα αργήσει και πολύ να έρθει η στιγμή που κάποιος θα βρεθεί να εξερευνά κόσμους που έχει ονειρευτεί και να βυθίζεται σε άλλους που ούτε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Η ανάπτυξη και ο εκδημοκρατισμός της εικονικής πραγματικότητας (VR) είναι, ειλικρινά, μια περίεργη προοπτική. Οι δυνατότητές της υπερβαίνουν κατά πολύ απλά το να κάνουν τα παιχνίδια πιο συναρπαστική, ή από το να επιτρέπουν στους πιλότους και τους χειρουργούς να ασκούν την εργασία τους χωρίς τον κίνδυνο της τυχαίας θανάτωσής των πελατών τους.
Όταν βάζεις ένα ζευγάρι γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και αρχίσεις να κινείσαι γύρω από το εικονικό τοπίο, το μυαλό σου πολύ γρήγορα μπορεί να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι ο κόσμος που μπορείς να δεις είναι ο πραγματικός κόσμος. Θα γνωρίζεις συνειδητά ότι είναι απλά ένα εικονικό περιβάλλον, αλλά οι αντιδράσει και η αντίληψη του τόπου στον οποίο μπορεί να βρίσκεσαι έχει εξ ολοκλήρου αφανιστεί από την ψευδαίσθηση που οι ερευνητές της VR αποκαλούν «παρουσία». Αν βρεθείς να σέρνεσαι σε ένα απότομο αλλά εικονικό μονοπάτι, αλά Indiana Jones, θα νιώσεις πραγματικά τον ίλιγγο να ανακατεύει το στομάχι σου.
Περιέργως, η «παρουσία» δεν βασίζεται σε πλήρη ρεαλισμό στον εικονικό κόσμο – πτυχές που θα νομίζετε ότι θα ήταν ζωτικής σημασίας, όπως τα γραφικά υψηλής ευκρίνειας, φαίνεται να είναι περιττά. Υπάρχει ένα μεγάλο παράδειγμα για αυτό στο blog του Mel Slater, ενός ερευνητή της VR από το UCL. Σε ένα πείραμα σχετικά με το «φαινόμενο του παρατηρητή» (bystander effect), ο Slater και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι θα παρέμβαιναν για να σταματήσουν έναν καυγά μεταξύ δύο εικονικών χαρακτήρων σαν να ήταν πραγματικός. Όταν ρωτήθηκαν ποιες πτυχές του εικονικού περιβάλλοντος θα μπορούσαν να κάνουν την ψευδαίσθηση να μειωθεί, κανένα από τα πειραματικά υποκείμενα δεν φαινόταν να έχει παρατηρήσει ότι οι εικονικοί σύντροφοί τους ήταν σε θέση να μιλήσουν χωρίς να μετακινούν τα στόματά τους.
Ίσως η πιο περίεργη πτυχή της VR, όμως, να γίνεται φανερή όταν αρχίζεις να ανακατεύεσαι με άβαταρ των ίδιων των χρηστών εικονικής πραγματικότητας, όπως έκανε ο Jaron Lanier με την παρατήρησή του σχετικά με τα πόδια του αστακού. Και πάλι, το blog του Mel Slater προσφέρει ένα λαμπρό παράδειγμα της δράσης ανταλλαγής του σώματος: σε ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του πρότζεκτ TRAVERSE για την εξερεύνηση των επιπτώσεων της εικονικής πραγματικότητας, ο Slater και η ομάδα του διαπίστωσαν ότι η ενσωμάτωση ενός άβαταρ από μια διαφορετική φυλή μπορεί να συμβάλει σημαντικά στη μείωση φυλετικών προκαταλήψεων. Μια λύση για το ρατσισμό; Χωρίς κάποιο είδος δυστοπικού προγράμματος ιθαγένειας, μάλλον όχι. Αλλά θα πρέπει να ανοίξει τα μάτια μας όσον αφορά την κοινωνική δυναμική της VR (και τα καλά και τα κακά) που θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν στα μέσα που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν σήμερα συχνά.
Τουλάχιστον, αυτό επιστρατεύει μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Πώς μπορεί να είναι τόσο εύκολο να ξεχνάμε ότι το στόμα πρέπει να κινείται για να παράγει κατανοητούς ήχους; Είμαστε τόσο απορροφημένοι από τη δική μας ύπαρξη, που μπορούμε να συγκατοικούμε ευτυχισμένοι σε έναν κόσμο που κατοικείται με τα εικονικά φιλαράκια μας;
Υπάρχουν πολλά που πρέπει «να δοκιμάσουμε και να δούμε» εδώ – αυτό που οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όμως, είναι ότι η εικονική πραγματικότητα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για να αναπαράγουν τις πτυχές του σύμπαντος που έχουμε ήδη καταλάβει. Είναι ένας τρόπος που μπορεί να διεγείρει και να εξερευνήσει ανεξερεύνητες πτυχές της συνείδησης μας, από πρώτο χέρι, και από τα σπίτια μας. Η ανάπτυξη του διαδικτύου και η ποικιλία των χρήσεών του έχει δημιουργήσει πολλαπλούς νέους δρόμους για τον πολιτισμό και την κοινωνία του μέλλοντος: από την ανοικτής πηγής κουλτούρα ως την διαδραστική τέχνη. Σε αυτούς, η εικονική πραγματικότητα και ο στενός συγγενής της, η «μεικτή πραγματικότητα», όχι μόνο προσθέτουν ένα νέο μέσο, αλλά και ανοίγουν μια νέα αίσθηση για να την διερευνήσουμε: το «προαίσθημα» της παρουσίας.
independent
Η ανάπτυξη και ο εκδημοκρατισμός της εικονικής πραγματικότητας (VR) είναι, ειλικρινά, μια περίεργη προοπτική. Οι δυνατότητές της υπερβαίνουν κατά πολύ απλά το να κάνουν τα παιχνίδια πιο συναρπαστική, ή από το να επιτρέπουν στους πιλότους και τους χειρουργούς να ασκούν την εργασία τους χωρίς τον κίνδυνο της τυχαίας θανάτωσής των πελατών τους.
Όταν βάζεις ένα ζευγάρι γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και αρχίσεις να κινείσαι γύρω από το εικονικό τοπίο, το μυαλό σου πολύ γρήγορα μπορεί να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι ο κόσμος που μπορείς να δεις είναι ο πραγματικός κόσμος. Θα γνωρίζεις συνειδητά ότι είναι απλά ένα εικονικό περιβάλλον, αλλά οι αντιδράσει και η αντίληψη του τόπου στον οποίο μπορεί να βρίσκεσαι έχει εξ ολοκλήρου αφανιστεί από την ψευδαίσθηση που οι ερευνητές της VR αποκαλούν «παρουσία». Αν βρεθείς να σέρνεσαι σε ένα απότομο αλλά εικονικό μονοπάτι, αλά Indiana Jones, θα νιώσεις πραγματικά τον ίλιγγο να ανακατεύει το στομάχι σου.
Περιέργως, η «παρουσία» δεν βασίζεται σε πλήρη ρεαλισμό στον εικονικό κόσμο – πτυχές που θα νομίζετε ότι θα ήταν ζωτικής σημασίας, όπως τα γραφικά υψηλής ευκρίνειας, φαίνεται να είναι περιττά. Υπάρχει ένα μεγάλο παράδειγμα για αυτό στο blog του Mel Slater, ενός ερευνητή της VR από το UCL. Σε ένα πείραμα σχετικά με το «φαινόμενο του παρατηρητή» (bystander effect), ο Slater και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι θα παρέμβαιναν για να σταματήσουν έναν καυγά μεταξύ δύο εικονικών χαρακτήρων σαν να ήταν πραγματικός. Όταν ρωτήθηκαν ποιες πτυχές του εικονικού περιβάλλοντος θα μπορούσαν να κάνουν την ψευδαίσθηση να μειωθεί, κανένα από τα πειραματικά υποκείμενα δεν φαινόταν να έχει παρατηρήσει ότι οι εικονικοί σύντροφοί τους ήταν σε θέση να μιλήσουν χωρίς να μετακινούν τα στόματά τους.
Ίσως η πιο περίεργη πτυχή της VR, όμως, να γίνεται φανερή όταν αρχίζεις να ανακατεύεσαι με άβαταρ των ίδιων των χρηστών εικονικής πραγματικότητας, όπως έκανε ο Jaron Lanier με την παρατήρησή του σχετικά με τα πόδια του αστακού. Και πάλι, το blog του Mel Slater προσφέρει ένα λαμπρό παράδειγμα της δράσης ανταλλαγής του σώματος: σε ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του πρότζεκτ TRAVERSE για την εξερεύνηση των επιπτώσεων της εικονικής πραγματικότητας, ο Slater και η ομάδα του διαπίστωσαν ότι η ενσωμάτωση ενός άβαταρ από μια διαφορετική φυλή μπορεί να συμβάλει σημαντικά στη μείωση φυλετικών προκαταλήψεων. Μια λύση για το ρατσισμό; Χωρίς κάποιο είδος δυστοπικού προγράμματος ιθαγένειας, μάλλον όχι. Αλλά θα πρέπει να ανοίξει τα μάτια μας όσον αφορά την κοινωνική δυναμική της VR (και τα καλά και τα κακά) που θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν στα μέσα που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν σήμερα συχνά.
Τουλάχιστον, αυτό επιστρατεύει μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Πώς μπορεί να είναι τόσο εύκολο να ξεχνάμε ότι το στόμα πρέπει να κινείται για να παράγει κατανοητούς ήχους; Είμαστε τόσο απορροφημένοι από τη δική μας ύπαρξη, που μπορούμε να συγκατοικούμε ευτυχισμένοι σε έναν κόσμο που κατοικείται με τα εικονικά φιλαράκια μας;
Υπάρχουν πολλά που πρέπει «να δοκιμάσουμε και να δούμε» εδώ – αυτό που οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όμως, είναι ότι η εικονική πραγματικότητα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για να αναπαράγουν τις πτυχές του σύμπαντος που έχουμε ήδη καταλάβει. Είναι ένας τρόπος που μπορεί να διεγείρει και να εξερευνήσει ανεξερεύνητες πτυχές της συνείδησης μας, από πρώτο χέρι, και από τα σπίτια μας. Η ανάπτυξη του διαδικτύου και η ποικιλία των χρήσεών του έχει δημιουργήσει πολλαπλούς νέους δρόμους για τον πολιτισμό και την κοινωνία του μέλλοντος: από την ανοικτής πηγής κουλτούρα ως την διαδραστική τέχνη. Σε αυτούς, η εικονική πραγματικότητα και ο στενός συγγενής της, η «μεικτή πραγματικότητα», όχι μόνο προσθέτουν ένα νέο μέσο, αλλά και ανοίγουν μια νέα αίσθηση για να την διερευνήσουμε: το «προαίσθημα» της παρουσίας.
independent
 |
.jpg)