Μήπως κάνεις σχέσεις καρμπόν;
«Τα δυσκολότερα είναι τα ομορφότερα».
Όσα δεινά γνώρισε η ερωτική μου ζωή οφείλονται σε τούτη τη φράση. Την πρώτη φορά την άκουσα όταν προσπαθούσα ανεπιτυχώς να περάσω ένα σερβίς στο απέναντι γήπεδο. Λάθος πόδι, λάθος χέρι, σβούρες στον αέρα η μπάλα και κάτω.
Η δεύτερη ήταν όταν μάζεψα όσο θάρρος είχα και τόλμησα να δηλώσω προφορικά το πιο δύσκολο μάθημα της σχολής. Φυσικά το πέρασα κι ένιωσα λιγάκι σαν τη Ζήνα στο πιο ανοιχτόχρωμο. Μπορεί στη ζωή και στον αθλητισμό οι προκλήσεις να μας φέρνουν ένα βήμα πέρα απ’ τα όριά μας. Άλλοτε να τα δοκιμάζουμε κι άλλοτε να σημειώνουμε ένα καινούριο ρεκόρ. Όμως στον ερωτικό τομέα ότι είναι δύσκολο, ότι χρειάζεται προσπάθεια για ν’ αποφέρει χαρά, κάθε άλλο παρά όμορφο είναι.
Σίγουρα μας οδηγεί σε ποικίλα συμπεράσματα και πεποιθήσεις που εκ προοιμίου λειτουργούν επιζήμια στην ψυχολογία μας. Σε ελεύθερη μετάφραση όταν βάζουμε υπερπροσπάθεια σε μια σχέση που τείνει εξ’ αρχής σε αδιέξοδο, καταλήγουμε να κάνουμε παρέα με κλισέ ερωτηματικά.
Γιατί όλοι οι άντρες είναι ίδιοι;
Γιατί είμαι τόσο άτυχη και γιατί κανείς δεν με καταλαβαίνει;
Στην πραγματικότητα το μόνο «γιατί» που θα έπρεπε να σ’ απασχολεί, είναι γιατί επιλέγεις να κάνεις τις ίδιες σχέσεις. Είναι σα να βγαίνεις και να αγοράζεις διαρκώς το ίδιο ζευγάρι παπούτσια σε άλλο χρώμα. Ε, αφού σε χτύπησε όταν πήρες σε ροζ, τι περιμένεις να γίνει τώρα που το πήρες σε μαύρο; Κάπου διάβασα ότι ο λόγος που επιλέγουμε λάθος ανθρώπους στη ζωή μας, είναι λέει γατί δεχόμαστε την αγάπη που μπορούμε ν’ αντέξουμε.
Το συζητούσα μάλιστα τις προάλες μ’ ένα φίλο και μου έγνεψε πως δεν το δέχεται ως συλλογισμό. Δεν ξέρω με σιγουριά αν αυτό που φταίει είναι ότι φοβόμαστε να κυνηγήσουμε τα περισσότερα κι αρκούμαστε στα λίγα ή σ’ αυτά που ξέρουμε εκ των προτέρων πως δεν θα γίνουν εντελώς δικά μας. Αυτό που ξέρω είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν κυνηγούν τα θέλω τους, γιατί φοβούνται πως μόλις τ’ αποκτήσουν θα γκρεμιστούν όλα σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Έτσι επιλέγουν ν’ ακολουθούν τη μίμηση στις σχέσεις τους, σαν καρμπόν από δελτίο αποστολής. Με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, παράδοση, μέχρι και κόστος φθοράς.
Το να ακολουθείς το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς στον τρόπο με τον οποίο κάνεις σχέσεις, αγαπάς και χωρίζεις, δεν πρέπει να σ’ αφήνει αδιάφορη. Η εύκολη απάντηση θα είναι να πεις πως όλους τους άντρες που πέρασαν απ’ τη ζωή σου, τους αγάπησες όλους το ίδιο και μπλα…μπλα μπλα! Όμως αυτό θα ναι ψέμα, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και κάθε σχέση το ίδιο. Οι σχέσεις καρμπόν όμως μπορούν να πουν πολλά για το χαρακτήρα σου. Το θέμα είναι αν θα δεχτείς να τα δεις και να τα διορθώσεις.
Αν έβαζα τον εαυτό μου στην καρέκλα του ψυχολόγου, θα εξιστορούσα με βάση τις σχέσεις μου πως ο τύπος αντρών που πάντα έψαχνα είναι ο «απόμακρος». Αυτός που μοιάζει με το George Clooney που η μεγαλύτερη ένδειξη τρυφερότητας που θα κάνει θα είναι να ανάψει την καφετιέρα και να κλείσει την πόρτα φεύγοντας μαλακά. Ναι, και οι 3 μεγάλοι μου έρωτες είχαν σαν γνώμονα της γοητείας του νέος -ωραίος- πολλά βαρύς-κι αν θες. Ερωτευμένοι με τη δουλειά τους, με την εικόνα τους και μ’ ένα καλά σχεδιασμένο μέλλον στο οποίο ποτέ δεν αναφερόταν τ’ όνομά μου. Όπως έμπαιναν στη ζωή μου με θόρυβο κι ένταση, έφευγαν πάντα αθόρυβα σαν να ήταν προδιαγεγραμμένη η παραμονή τους στη ζωή μου. Πάντα συνοδευμένη με εντάσεις, ζήλιες, φωνές και ποτέ μα ποτέ εκδηλώσεις ερωτευμένων, πρωινά στο κρεβάτι ή εκδρομές στην Αράχοβα.
Κάθε φορά που ένας τέτοιος μου άδειαζε τη γωνιά, αναρωτιόμουν σιωπηλά τι έκανα λάθος, τι έπρεπε να πω και δεν είπα. Γιατί τέλος πάντων εμένα οι άνθρωποι μια ζωή να με πληγώνουν.
Φυσικά κάθε φορά η απάντηση δεν ήταν παρά γιατί εγώ η ίδια τους το επέτρεπα. Γιατί εγώ ήμουν αυτή που έμπαινα στον κόσμο τους, μάθαινα τα χόμπυ τους και χειροκροτούσα σε κάθε τους πίστα. Αλλά αν μου έμαθε κάτι όλη αυτή η αντισυμβατικότητα είναι το εξής: Αν οι σχέσεις είναι όντως ένα game το κατόρθωμα δεν είναι να περάσεις στην επόμενη πίστα μόνος σου, αλλά να παίξετε μαζί, έστω και χωρίς καμία ζωή.
Αν λοιπόν υποθέσουμε πως εγώ είχα το ρόλο της γυναίκας-θύμα. Ήμουν αυτό το συνηθισμένο είδος που πιστεύει πως τα πάντα εκεί έξω υπόκεινται σε μεταμόρφωση. Κυρίως οι άντρες, οι δύσκολοι. Αυτοί για τους οποίους έχουν γραφτεί αυτοκτονίες και κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά συρθήκαν στα πόδια τους. Με μόνο τελικό κατόρθωμα να πάψουν να στηρίζονται στα δικά τους. Αλλά θα μου πεις αν μπορείς να στηρίζεσαι στα σταράκια σου, στις δυνατότητές σου, στις γόβες σου, μη σου πω και ξυπόλυτη τότε ποιος ο λόγος να μην ορθώσεις ανάστημα και να στείλεις τον Μπάμπη, το Λάκη, το Γιάννη τον κακομαθημένο στη μαμάκα του από το να δέχεσαι όσα άσχημα σου προσφέρει και να περιμένεις όλα όσα δεν θα σου δώσει ποτέ…
gynaika
Όσα δεινά γνώρισε η ερωτική μου ζωή οφείλονται σε τούτη τη φράση. Την πρώτη φορά την άκουσα όταν προσπαθούσα ανεπιτυχώς να περάσω ένα σερβίς στο απέναντι γήπεδο. Λάθος πόδι, λάθος χέρι, σβούρες στον αέρα η μπάλα και κάτω.
Η δεύτερη ήταν όταν μάζεψα όσο θάρρος είχα και τόλμησα να δηλώσω προφορικά το πιο δύσκολο μάθημα της σχολής. Φυσικά το πέρασα κι ένιωσα λιγάκι σαν τη Ζήνα στο πιο ανοιχτόχρωμο. Μπορεί στη ζωή και στον αθλητισμό οι προκλήσεις να μας φέρνουν ένα βήμα πέρα απ’ τα όριά μας. Άλλοτε να τα δοκιμάζουμε κι άλλοτε να σημειώνουμε ένα καινούριο ρεκόρ. Όμως στον ερωτικό τομέα ότι είναι δύσκολο, ότι χρειάζεται προσπάθεια για ν’ αποφέρει χαρά, κάθε άλλο παρά όμορφο είναι.
Σίγουρα μας οδηγεί σε ποικίλα συμπεράσματα και πεποιθήσεις που εκ προοιμίου λειτουργούν επιζήμια στην ψυχολογία μας. Σε ελεύθερη μετάφραση όταν βάζουμε υπερπροσπάθεια σε μια σχέση που τείνει εξ’ αρχής σε αδιέξοδο, καταλήγουμε να κάνουμε παρέα με κλισέ ερωτηματικά.
Γιατί όλοι οι άντρες είναι ίδιοι;
Γιατί είμαι τόσο άτυχη και γιατί κανείς δεν με καταλαβαίνει;
Στην πραγματικότητα το μόνο «γιατί» που θα έπρεπε να σ’ απασχολεί, είναι γιατί επιλέγεις να κάνεις τις ίδιες σχέσεις. Είναι σα να βγαίνεις και να αγοράζεις διαρκώς το ίδιο ζευγάρι παπούτσια σε άλλο χρώμα. Ε, αφού σε χτύπησε όταν πήρες σε ροζ, τι περιμένεις να γίνει τώρα που το πήρες σε μαύρο; Κάπου διάβασα ότι ο λόγος που επιλέγουμε λάθος ανθρώπους στη ζωή μας, είναι λέει γατί δεχόμαστε την αγάπη που μπορούμε ν’ αντέξουμε.
Το συζητούσα μάλιστα τις προάλες μ’ ένα φίλο και μου έγνεψε πως δεν το δέχεται ως συλλογισμό. Δεν ξέρω με σιγουριά αν αυτό που φταίει είναι ότι φοβόμαστε να κυνηγήσουμε τα περισσότερα κι αρκούμαστε στα λίγα ή σ’ αυτά που ξέρουμε εκ των προτέρων πως δεν θα γίνουν εντελώς δικά μας. Αυτό που ξέρω είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν κυνηγούν τα θέλω τους, γιατί φοβούνται πως μόλις τ’ αποκτήσουν θα γκρεμιστούν όλα σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Έτσι επιλέγουν ν’ ακολουθούν τη μίμηση στις σχέσεις τους, σαν καρμπόν από δελτίο αποστολής. Με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, παράδοση, μέχρι και κόστος φθοράς.
Το να ακολουθείς το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς στον τρόπο με τον οποίο κάνεις σχέσεις, αγαπάς και χωρίζεις, δεν πρέπει να σ’ αφήνει αδιάφορη. Η εύκολη απάντηση θα είναι να πεις πως όλους τους άντρες που πέρασαν απ’ τη ζωή σου, τους αγάπησες όλους το ίδιο και μπλα…μπλα μπλα! Όμως αυτό θα ναι ψέμα, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και κάθε σχέση το ίδιο. Οι σχέσεις καρμπόν όμως μπορούν να πουν πολλά για το χαρακτήρα σου. Το θέμα είναι αν θα δεχτείς να τα δεις και να τα διορθώσεις.
Αν έβαζα τον εαυτό μου στην καρέκλα του ψυχολόγου, θα εξιστορούσα με βάση τις σχέσεις μου πως ο τύπος αντρών που πάντα έψαχνα είναι ο «απόμακρος». Αυτός που μοιάζει με το George Clooney που η μεγαλύτερη ένδειξη τρυφερότητας που θα κάνει θα είναι να ανάψει την καφετιέρα και να κλείσει την πόρτα φεύγοντας μαλακά. Ναι, και οι 3 μεγάλοι μου έρωτες είχαν σαν γνώμονα της γοητείας του νέος -ωραίος- πολλά βαρύς-κι αν θες. Ερωτευμένοι με τη δουλειά τους, με την εικόνα τους και μ’ ένα καλά σχεδιασμένο μέλλον στο οποίο ποτέ δεν αναφερόταν τ’ όνομά μου. Όπως έμπαιναν στη ζωή μου με θόρυβο κι ένταση, έφευγαν πάντα αθόρυβα σαν να ήταν προδιαγεγραμμένη η παραμονή τους στη ζωή μου. Πάντα συνοδευμένη με εντάσεις, ζήλιες, φωνές και ποτέ μα ποτέ εκδηλώσεις ερωτευμένων, πρωινά στο κρεβάτι ή εκδρομές στην Αράχοβα.
Κάθε φορά που ένας τέτοιος μου άδειαζε τη γωνιά, αναρωτιόμουν σιωπηλά τι έκανα λάθος, τι έπρεπε να πω και δεν είπα. Γιατί τέλος πάντων εμένα οι άνθρωποι μια ζωή να με πληγώνουν.
Φυσικά κάθε φορά η απάντηση δεν ήταν παρά γιατί εγώ η ίδια τους το επέτρεπα. Γιατί εγώ ήμουν αυτή που έμπαινα στον κόσμο τους, μάθαινα τα χόμπυ τους και χειροκροτούσα σε κάθε τους πίστα. Αλλά αν μου έμαθε κάτι όλη αυτή η αντισυμβατικότητα είναι το εξής: Αν οι σχέσεις είναι όντως ένα game το κατόρθωμα δεν είναι να περάσεις στην επόμενη πίστα μόνος σου, αλλά να παίξετε μαζί, έστω και χωρίς καμία ζωή.
Αν λοιπόν υποθέσουμε πως εγώ είχα το ρόλο της γυναίκας-θύμα. Ήμουν αυτό το συνηθισμένο είδος που πιστεύει πως τα πάντα εκεί έξω υπόκεινται σε μεταμόρφωση. Κυρίως οι άντρες, οι δύσκολοι. Αυτοί για τους οποίους έχουν γραφτεί αυτοκτονίες και κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά συρθήκαν στα πόδια τους. Με μόνο τελικό κατόρθωμα να πάψουν να στηρίζονται στα δικά τους. Αλλά θα μου πεις αν μπορείς να στηρίζεσαι στα σταράκια σου, στις δυνατότητές σου, στις γόβες σου, μη σου πω και ξυπόλυτη τότε ποιος ο λόγος να μην ορθώσεις ανάστημα και να στείλεις τον Μπάμπη, το Λάκη, το Γιάννη τον κακομαθημένο στη μαμάκα του από το να δέχεσαι όσα άσχημα σου προσφέρει και να περιμένεις όλα όσα δεν θα σου δώσει ποτέ…
gynaika
 |
.jpg)